01 februari 2022
Betalingsachterstand tussen ondernemingen vormt reeds enige tijd een ernstig probleem. Uit cijfers van studiebureau Graydon blijkt dat in 2020 ruim 1 op de 6 facturen in B2B-sfeer pas na meer dan 90 dagen na vervaldatum betaald werden*. Slechts 66,63% van alle facturen kende een tijdige betaling. Hoeft niet gezegd welke impact dit op bedrijven heeft. Een langere betalingstermijn betekent immers dat ondernemingen langer op hun geld moeten wachten, wat dan weer kan leiden tot cashflow-problemen.
De wetgever voerde in 2002 reeds de Wet betreffende de bestrijding van de betalingsachterstand in handelstransacties tussen handelaars in, de zogenaamde Wet betalingsachterstand. Op basis van deze wet bedraagt de wettelijke betalingstermijn tussen ondernemingen in principe 30 dagen, tenzij partijen onderling een langere termijn afspreken (de zogenaamde conventionele betalingstermijn).
Bovendien voorzag de wet in nog een aantal uitzonderingen die deze termijn konden verlengen, zoals bijvoorbeeld de mogelijkheid om een bijkomende controle- en verificatieperiode van 30 dagen (of langer) in te lassen voor nazicht van de geleverde goederen of diensten. In dat geval begon de betalingstermijn zelfs pas te lopen na deze periode van 30 dagen.
Deze contractuele vrijheid zorgde er in de praktijk dus voor dat langere betalingstermijnen nog steeds mogelijk waren én frequent voorvielen.
In 2019 greep de wetgever opnieuw in, voornamelijk ter bescherming van KMO’s. Wanneer de schuldeiser een KMO is en de wederpartij niet, dan mocht de betalingstermijn niet langer dan 60 dagen duren. De controle- en verificatietermijn voor nazicht van goederen en diensten werd bovendien beperkt tot 30 dagen, waardoor de maximale betalingstermijn zo op 90 dagen gebracht werd (60 + 30 dagen). Uit onderzoek bleek echter dat ook de betaling op 90 dagen te lang werd bevonden door KMO’s.
In 2021 werden de betalingstermijnen tussen handelaars opnieuw verstrengd door de wetgever. Met de Wet van 14 augustus 2021 stelt de wetgever paal en perk aan de misbruiken en heeft het de maximale betalingstermijn voor àlle ondernemingen op 60 dagen gebracht. Er wordt dus geen onderscheid meer gemaakt tussen KMO’s en grote ondernemingen.
Contractuele clausules die afwijken van deze wet worden voor niet-geschreven gehouden en zullen door de rechtbank dus onverbiddelijk opzij geschoven worden.
De wetgever maakt verder ook komaf met de problemen die de controle- en verificatieperiode creëerde. Deze periode gaat voortaan integraal deel uitmaken van de betalingstermijn, waardoor het artificieel verlengen van de betalingstermijn niet meer mogelijk is.
Om de laatste achterpoortjes te sluiten, heeft de wetgever ten slotte bepaald dat de startdatum van de betalingstermijn de dag volgend op die van ontvangst van de factuur is of de datum van ontvangst van de goederen indien de klant de factuur eerder heeft ontvangen dan de goederen of diensten en dat uiterlijk op het moment van ontvangst van de goederen of diensten, de klant alle informatie moet meedelen die nodig is om de factuur te kunnen opstellen. De nieuwe wet bepaalt dus uitdrukkelijk dat de datum van ontvangst van de factuur in geen geval contractueel kan worden gewijzigd. Enkel de feitelijke datum van ontvangst geldt dus.
De wetswijziging treedt in werking vanaf 1 februari 2022.
De regeling omtrent verschuldigde intresten en een forfaitaire schadevergoeding wegens laattijdige betaling blijft ongewijzigd.
Het valt ondernemingen aan te raden om de huidige contracten en algemene voorwaarden na te kijken en te controleren of deze nog in overeenstemming zijn met de nieuwe wetgeving. Atrius Advocaten kan u hierbij bijstaan en ervoor zorgen dat uw contracten naadloos aangepast worden aan de nieuwe wetgeving.
Contacteer ons voor meer informatie.
* GRAYDON, Studie betaalgedrag Q3 2020, https://graydon.be/nl/resources/studie/studie-betaalgedrag-q3-2020.